Kus des doods

Vorige week heeft een NDP-topper openlijk toegegeven dat Cliff Limburg zijn werk goed heeft gedaan en daarvoor als beloning woordvoerder van Bouterse zal worden. Voor iedere serieuze, zichzelf respecterende journalist zou dit de kus des doods zijn geweest. Het enige compliment dat een politicus of een regeringsambtenaar een journalist kan geven is dat deze zijn werk eerlijk en objectief doet. Maar zoals iedere eerstejaars student journalistiek kan vertellen, is Limburg net zo veel journalist als ik een kernfysicus ben.

Ik ben het zonder meer eens met het compliment. Limburg heeft zich de afgelopen periode uitzonderlijk goed van zijn taak gekweten. Dagelijks kon men Limburg via BTO het NDP-evangelie vol vuur en enthousiasme horen verkondigen. De NDP-propaganda werd met bakken vol over de luisteraars uitgebraakt, Venetiaan en het Front werden door hem belachelijk gemaakt en gedemoniseerd, tussendoor werd het volk nog een paar keer opgeroepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid en konden NDP-toppers de BTO-zendtijd naar eigen believen invullen. Onder het mom van onderzoeksjournalistiek werden schandaaltjes aan het licht gebracht, gaten in wegen en lekkende schooldaken besproken en werd eenieder die het maar wenste in de gelegenheid gesteld zijn ongenoegen op hysterische en dramatische wijze door de ether te krijsen. Natuurlijk alles gericht tegen de altijd racistische, onrechtvaardige en corrupte Front ministers en ambtenaren welke de “Redder des Volks” Bouterse onheus bejegenden en tegenwerkten.

Ik feliciteer Limburg met zijn nieuwe functie. Hij heeft het verdiend. Schrijvend over Limburg, moest ik denken aan een uitspraak van een andere demagoog genaamd Joseph Goebbels: objectiviteit is zwakte. Mooi en waar, maar het moet afmattend zijn om jarenlang twee gezichten te hebben en objectiviteit te veinzen. Een door je baas toegeworpen bot in de vorm van het woordvoerderschap is dan een welkome afwisseling. Ik vrees alleen voor Limburg dat hij aan de ketting zal worden gelegd en zal worden gemuilkorfd. Hij was nodig om onder het volk op populistische wijze stemvee bijeen te harken. Nu die stemmen binnen zijn heeft Bouterse het midden en hoger kader nodig en het bedrijfsleven. Deze voelen zich niet verbonden met de altijd verongelijkte, ogenrollende en schuimbekkende doorsnee BTO -luisteraar. Deze groep kan je niet voor je winnen met gebakken lucht en gespierde monologen vanuit OCER. Voor deze groep geldt maar één ding: daden en geen woorden.

Limburg en zijn schaapjes verafschuwen de “achteruitkijkspiegel” en bestrijden met een sektarisch fanatisme eenieder die het over de vroegere daden van Bouterse wil hebben. Helaas voor hen kijken investeerders en ondernemers in de grotemensenwereld naar de trackrecord van iemand die zaken met ze wil doen. En om het eufemistisch uit te drukken: rond de vroegere daden van Bouterse hangt een penetrante lijklucht vermengt met de geur van geestverruimende middelen en galmt de holle klank van een lege staatskas menig ondernemer nog na in het oor. Niet bepaald een verleden waar bonafide bedrijven en investeerders om staan te springen om mee in zee te gaan. Echter op een wijze die menig student staatsrecht nog jarenlang zal bezighouden zijn we geconfronteerd met Bouterse als president en zullen we hem moeten gaan beoordelen op zijn toekomstige daden. Zijn keuze van Ameerali als vice-president en Boedhoe als minister van Financiën is meesterlijk. Zijn keuze voor Hoefdraad als governor van de Centrale Bank van Suriname, hoopgevend. Maar of Bouterse daadwerkelijk lering heeft getrokken uit de afgelopen decennia zal moeten blijken in de aankomende maanden.

In elk geval zal menigeen Bouterse dankbaar zijn dat hij Limburg heeft aangesteld als woordvoerder en hem van de radio heeft weggeplukt. De verdere verloedering van ons volk is daarmee voorlopig weer een halt toegeroepen en echte journalisten kunnen weer vol trots voor hun professie uitkomen zonder te worden vereenzelvigd met een parvenu als Limburg. En daarmee heeft Bouterse bewezen tegen de publieke opinie in toch goede keuzes te kunnen maken en heeft hij bij mij zijn eerste punten gescoord. Hopelijk nog vele na deze.

De tirade van Limbo

Als oud radio-omroeper is radio nog steeds mijn grote liefde. Helaas zijn er weinig radio-omroepers die het vak goed verstaan en die een goede uitzending in elkaar kunnen draaien. Ik luister regelmatig naar BTO met Cliff “Limbo” Limburg op Sky radio. Soms met plezier, vaker met ergernis. Limburg is goedgebekt, voelt zijn luisteraars feilloos aan en weet ze op een meesterlijke wijze te bespelen. Bellers in zijn programma die op hysterische wijze hun ongenoegen en onvrede uitbraken en struikelend over hun woorden verwensingen slingeren naar alle niet paars gekleurde politici. Kostelijk. BTO is het rioolputje van onze samenleving. Stoom afblazen en je gal spuien op de radio werkt therapeutisch en het geeft inzage in de gevoelens en belevingswereld van degene die onder aan de maatschappelijke ladder bungelen. Dat Limburg paars gekleurd is en bij Bouterse in bed ligt is een gegeven. In tegenstelling tot andere mediawerkers komt Limburg er tenminste vrij eerlijk voor uit.

Gisteren heb ik mij zeer geërgerd over de tirade die hij afstak richting president Venetiaan. Ik heb geen moeite met satire of spot, maar ik heb er wel moeite mee als het recht van vrije meningsuiting wordt misbruikt om de president op een zeer lage wijze te beledigen en te schofferen. Nee president Venetiaan is geen man van het volk zoals Bouterse en nee president Venetiaan is wellicht niet zo gevat of welbespraakt als Limburg, maar ik stel voor dat zowel Bouterse als Limburg hun curriculum vitae naast die van Venetiaan leggen en zich dan wat bescheidener opstellen. Je hoeft niet van zijn stijl te houden en je mag kritiek hebben op zijn beleid, maar Venetiaan heeft zich decennialang ingezet voor de Surinaamse natie.

De afgelopen periode is er ondanks een wereldwijde economische crisis onder zijn regering economische groei geweest en is de koers tot voor kort stabiel gebleven. De afgelopen regeerperiode heeft hij meerdere malen in een spagaat verkeerd om de boel niet te laten escaleren. Niet omdat hij een machtswellusteling is die coûte que coûte aan de macht wil blijven om zichzelf te verrijken, maar omdat hij de gevolgen heeft gezien wat er gebeurt als populisten aan de macht komen die wel uit zijn op persoonlijk gewin. Ere wie ere toekomt en stop met het gejeremieer dat hij Bouterse om principiële redenen niet persoonlijk wil feliciteren. Dat is zijn goed recht en daarmee klaar. Overigens mogen Limburg en zijn luisteraars blij zijn dat Venetiaan steken heeft laten vallen. Als hij echt alles goed had gedaan was het voor Bouterse wettelijk onmogelijk geweest zich kandidaat te stellen voor het presidentschap, sterker nog dan zat hij nu net als alle andere moordverdachten in een gevangeniscel zijn proces af te wachten.

Tijdens de presidentsverkiezingen besloot ik niet in de DNA te gaan zitten, maar me tussen het NDP- publiek buiten op het plein te mengen met mijn camera. In eerste instantie werd ik door de van nature wantrouwige NDP- menigte met argwaan bekeken en werd ik met de blik van hongerige Rottweilers die naar een konijntje kijken aangestaard door de NDP- security guards. Echter werd ik al snel door de meeste mensen hartelijk bejegend, poseerden mensen voor mijn camera en werd ik na de uitslag van de verkiezingen omhelsd en mocht ik deelgenoot zijn van de vreugde, het feestgewoel en de saamhorigheid van de aanwezigen. Er bekroop mij even een gevoel van empathie voor deze mensen.

Dit gevoel verdween echter als sneeuw voor de zon toen president Venetiaan uit de DNA kwam. En masse joelden en jouwden het publiek hem uit en slingerden hem allerlei verwensingen en beledigingen naar zijn hoofd. Ik stond een paar stappen van hem af en zag hem op waardige wijze in zijn auto stappen, maar zag de pijn op zijn gezicht toen de wagen optrok. Ik geneerde me voor dit gepeupel en werd er gelijk weer aan herinnerd waarom ik mensenmassa’s verafschuw. Ik wil geen advocaat van de duivel spelen, maar wie zijn deze mensen en wie is Cliff Limburg dat zij menen de President van Suriname, want dat is hij nog steeds, zo te kunnen bejegenen? Zelfs de persoon Venetiaan verdient gelet op zijn verdiensten en jarenlange inzet respect en waardigheid.

Ik bespeur de laatste dagen een enorme polarisatie in de gemeenschap. Je bent of voor Bouterse, of tegen Bouterse. Met een ongekende felheid en verbetenheid worden meningen aangevallen. Mijn mede redactieleden en ik krijgen mailtjes van Bouterse aanhangers met verkapte dreigementen omdat wij zaken hebben geschreven die hen niet zint. Collega-journalisten worden in jaren tachtig stijl het ziekenhuis in getrapt. Ach ja. Alles voor de waarheid. En als wij ons werk niet doen, gaat alles zeker naar de verdoemenis. En je moet uiteindelijk ergens aan dood gaan. Liever voor een goede zaak dan aan een lullige ziekte. Als deze trend zich voortzet zijn er geen winnaars, maar heeft het Surinaamse volk in zijn geheel verloren.

http://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/2046