Een moeder heeft ruim twintig jaar nodig om een man van haar zoon te maken en een andere vrouw maakt vervolgens binnen twintig minuten een dwaas van hem. Ik moest aan deze uitspraak denken toen ik het nieuws vernam omtrent het overlijden van Whitney Houston. Ze was weliswaar geen zoon, maar ze kwam uit een liefdevolle familie met een zorgzame moeder die haar steunde en waar ze een goede band mee had. In de jaren tachtig was ze tussen al die extravagante en vaak bizarre artiesten een aangename, frisse verrassing met een stem zo mooi en overweldigend die enkel door haar prachtige verschijning werd geëvenaard. Zonder gelijk af te dalen naar de catacomben van Mamjo of één of ander “roddelblad”, het is veilig te stellen dat het sinds haar huwelijk bergafwaarts met haar is gegaan. De beelden van haar, verwaarloosd en vermagerd als een crackhoertje, shockten de hele wereld. De oorzaak van haar dood is nog niet bekend, maar het zal vermoedelijk iets te maken hebben met haar al of niet overwonnen liefde voor geestverruimende maar hersen krimpende middeltjes.
Ik heb me er altijd al over verwonderd hoe het komt dat veel mooie en interessante vrouwen voor de meest waardeloze mannen vallen. Ik heb vriendinnen die met de grootste nietsnutten zijn getrouwd. Zichzelf man noemende figuren die er geen moeite mee hebben dat hun vrouw de kost verdient terwijl zij thuis zitten te zuipen of achter de computer met andere vrouwen zitten te flirten. Jaren geleden zat een vriendin van mij ook in een relatie. De meeste van haar vrienden hadden hun bedenkingen bij haar keuze in partner, maar een huwelijksfeest is een leuk verzetje dus hield iedereen maar de kaken op elkaar en pierde de tanden bloot als ze over haar op handen zijnde huwelijk sprak. Ik ben de mening toegedaan dat als je een echte vriend bent, je eerlijk moet zijn en je je vrienden voor rampspoed moet behoeden. Ik ga echt niet vrolijk staan dansen en huppelen op een huwelijksfeest als ik weet dat een vriend in een vlaag van verstandsverbijstering zichzelf in de hel van een slecht huwelijk stort. Gelukkig heb ik een paar goede vrienden die er net zo over denken en die menig keer een vriendinnetje van mij tot de grond hebben afgebrand. Eerlijkheidshalve en met de pijnlijke wijsheid achteraf moet ik bekennen dat ze gelijk hadden. Met gierende hormonen in je lichaam kan je blik soms behoorlijk vertroebeld raken.
“Waarom wil je met hem trouwen?” vroeg ik de eerder aangehaalde vriendin die naar mijn mening Titanic-style richting een ijsschots afstoomde.
“Hij is stoer.”
Tja, wat zeg je daarop?
Drie kinderen verder is ze inmiddels gescheiden van haar levenspartner. Hij bleek qua karakter en verantwoordelijkheidsgevoel niet zo stoer te zijn, ondanks het feit dat andere vrouwen tijdens het huwelijk toch kortstondig en passioneel de mening waren toegedaan dat hij dat wel was.
“Carbière, alsof jij zo een geweldig exemplaar bent!”
Nee, beste lezer. Ook ik zit vol frustraties, hebi's en complexen welke menig ex bijna tot waanzin hebben gedreven, maar ik durf wel te beweren dat als Whitney Houston met mij was getrouwd, ze nu nog in leven zou zijn geweest.