Bob Marley had er drie voor zijn deur. Ik heb iedere ochtend een boom vol. Tientallen kwetterende vogels. Groene papegaaitjes om precies te zijn. Rond zonsopgang komen ze aanvliegen en is het een waar feest in de boom. Ik zit dan op de grond op mijn erf, mijn 3 hondjes kwispelend tegen mij aan. Samen genietend van het schouwspel in de boom. De morgenstond heeft goud in de mond. Net als met veel andere oude wijsheden kom ik daar naarmate ik ouder word meer en meer achter. Er zijn tijden geweest dat ik hetzelfde tafereeltje waar ik nu van geniet vervloekte. Wanneer ik na een avondje doorzakken mijn bed in kroop en dezelfde papegaaitjes naar hartelust tekeer gingen zonder rekening te houden met de vele glazen alchohol die nog vrolijk door mijn lichaam gierden.
Vorige week toen ik in Rome op de Via Nazionale richting het historische stadsgedeelte liep, was er een oploopje. Mensen buitelden als gekken over elkaar heen om foto’s van klaarblijkelijk iets heel bijzonders te nemen. Met mijn camera in de aanslag versnelde ik mijn pas in de hoop een Eenhoorn of een roze olifant aan te treffen. De blikken van de mensen volgend zag ik het onderwerp van alle tumult: 2 groene parkietjes in een palmboom. Dat benadrukte weer eens hoe dankbaar ik mag zijn voor de zegeningen in mijn leven. Iedere dag een boom vol papegaaitjes, helemaal en alleen voor mij.
En ik ben blij dat ik er nog oog voor heb, ondanks alle stress en frustraties waarmee leven in Suriname de laatste jaren helaas gepaard gaat. Ik was na mijn reis nauwelijks een dag in Suriname toen we dankzij de EBS, thuis een hele dag praktisch zonder stroom zaten. Toen stroom aan het eind van de dag terugkwam, bleek onze hydrofoor te zijn gesneuveld. Resultaat: een paar uur, ouderwets met teiltjes en emmertjes door het huis rennen om te baden en de WC door te spoelen.
Een dag later, nadat onze bode een USD bedrag op onze rekening had gestort, krijg ik van mijn kantoor te horen dat we van de bank twee weken lang geen valuta meer op onze rekeningen mogen storten. Volgens een nieuwe regel van de banken mogen ondernemingen maar USD 1000 per week storten! Ik heb twee bedrijven met 75 medewerkers. Grote internationale partners en klanten waaronder deze zelfde commerciële banken die ons met deze absurde regel aan banden leggen. Nadat ik in Italië had geproefd wat het ook al weer betekende om in de grotemensenwereld te werken, met vrij betalingsverkeer, een harde valuta, een overheid die alles in het werkstelt om ondernemers te helpen en te laten groeien, is deze beslissing weer de zoveelste middelvinger naar ondernemend Suriname. Wanneer ondernemers genoeg hebben van alle tegenwerking die ze ondervinden bij het ondernemen en het liefs massaal de deuren willen sluiten en vertrekken, dan heb je echt een rottend probleem in je land.
“Don’t worry about a thing
’Cause every little thing is gonna be alright.”
Dat zongen de vogeltjes van Bob. Mijn papegaaitjes zijn Surinaams. Dat wil zeggen, het is iedere dag een drukke bedoening waarbij iedereen vrolijk in een grote kakofonie door elkaar heen kwettert. Als je goed luistert, hoor je de Surinaamse versie.
“No spang, alles komt goed!”
Een boom vol papegaaitjes. Allemaal voor mij. En ik zie ze gelukkig nog. Iedere dag weer.
