Zo, ik heb het gehad. Ik wil naar mijn huis. Vorige maand was ik met mijn gezin op Cuba en werden we aan het handje meegenomen door gidsen en begeleiders. We werden geleid langs prachtige, schoongeveegde plekken en de mooiste gebouwen. Onze kritische vragen werden beleefd afgewimpeld en de loftrompet werd afgestoken over het socialisme in Cuba. Wanneer ik met mijn camera een beetje verder liep om een nieuwsgierige blik achter de prachtig opgepoetste facade te werpen werd ik nerveus teruggeroepen. Desondanks raakte ik verliefd op Cuba.
Cuba raakte zo onder mijn huid dat ik een koffer vol boeken over Cuba verslond, alle documentaires bekeek en Rashida het hoofd dol maakte met mijn wens dat we ons op Cuba zouden vestigen.
De intelligente vrouw die ik heb stelde voor dat ik een weekje alleen op Cuba zou gaan rondhuppelen voordat we ons daar zouden gaan nestelen.
Dat weekje is morgen achter de rug en het was zeer ontnuchterend. Nu geen gids en begeleiders maar op stap met locals ver van de toeristische plekken. Op bezoek bij een dame die in een "winkel" werkte waar ze eieren verkopen. Maximaal 3 eieren per maand per gezin. Zij verkocht soms meer aan gezinnen. Het leverde haar 1 jaar gevangenisstraf op vanwege antisociaal gedrag. Daarnaast raakte ze ook haar huis kwijt.
Mensen mogen niet zonder toestemming naar een andere provincie reizen. Winkels zijn leeg. Prachtige monumentale gebouwen worden volgepropt met mensen en staan op instorten. Iedere dag krijg ik sex aangeboden van kleine meisjes tot volwassen vrouwen.
Gisteravond kreeg ik twee vrienden op bezoek. We dronken wat in de lobby en ik nodigde ze uit voor een etentje boven in het hotel. Bij de lift aangekomen kwam een man aangestormd die in het Spaans tekeer ging tegen mijn gasten. Als Cubanen mochten ze daar niet zijn. Ik gaf aan dat het mijn gasten zijn en ik ze heb uitgenodigd. Verboden. Ik nam ze mee de lift in en we zijn gewoon gezellig gaan eten. Terug beneden kwam er een andere Nazi die wederom in het Spaans tekeer ging. Ik heb mijn vrienden naar een taxi gebracht en ben met stoom uit mijn oren met de twee Nazi's naar hun manager gegaan.
“This is Cuba Sir! It's the law!”
‘I don't give a shit! I am American!”
Een onvoorstelbaar stompzinnige opmerking mijnerzijds. Dat deze woorden ooit nog eens uit mijn mond zouden komen. The horror! Ik schaam me diep. Er werd iets als een excuus gemompeld en ik liep weg waarbij het schaamrood hopelijk werd verborgen door mijn van woede rood aangelopen hoofd. Ik ben absoluut niet geschikt om te leven in een totalitaire staat!
Voor mij als kind van de Koude Oorlog en een geschiedenis aficionado was een bezoek aan Cuba altijd een droom. Als ondernemer kijk ik watertandend rond. Maagdelijk gebied. Behoefte naar van alles. Maar ik zie een failliet land, mensen die echt pinaren, verval, corruptie, onrecht, nepotisme en ondervoeding. Absurd nationalisme en mensenverheerlijking. Mensen zonder hoop, volledig gedesillusioneerd voor wie Suriname een paradijs is. En het is zo zonde, want Cuba is een prachtig land en veel van de mensen oprecht vriendelijk.
Laten we de Cubanen die naar Suriname vluchten van harte welkom heten met een warme brassa.
Vas bien Fidel? I doubt it.
