Ik heb een hekel aan Hindoestaanse films. De moderne versies zijn vaak schaamteloze kopietjes van Amerikaanse films. Mannen die zo uit een gay bar lijken te zijn gestapt, met keurig bijgeknipte stoppelbaarden, Gucci zonnebrillen, gestoken in strakke Armani pakken die, zonder dat er een lok van hun keurig gekapte haren in de war raakt, met één schot tien schurken tegelijk doodschieten. Natuurlijk zijn daar nog een paar dozijn mooie vrouwen, met lichtkleurige contactlenzen en met een, dankzij make up en lichteffecten, bijna roomblanke huid. Dan heb je nog de andere variant die je meestal in een paar zinnen kunt samenvatten. Man en vrouw verliefd op elkaar. Vrouw is afkomstig uit een lage kaste of arme familie. Familie van de man is boos. Man trouwt maar met een rijke vrouw. Arme vrouw springt van het dak. Tussendoor nog wat dans en gegil. The end.
Verschrikkelijk. Ze hebben op mij het effect van krassende nagels op een schoolbord. Een heleboel mensen zullen het niet met me eens zijn, maar de Ware Tijd betaalt vorstelijk voor mijn mening en die mag ik gelukkig ongezouten neerpennen. De afgelopen dagen is mijn afkeer niet alleen toegenomen maar is er ook een zorg bijgekomen. Want bestaat er een verband tussen al die Hindoestaanse jongeren die wanneer hun verkering uitgaat zichzelf van kant maken en het kijken naar dit soort overdreven dramatische films? Bestaat er een verband tussen dit soort films en het besluit je auto de Saramaccarivier in te rijden en jezelf met je drie kleine kinderen de dood in te jagen?
Het moge duidelijk zijn, ik ben boos. Het frustrerende is dat ik niet eens goed weet waar die woede op is gericht. Uiteraard, de man die deze demonische daad het afgelopen weekeinde heeft gepleegd is de hoofdoorzaak. Maar ook de discussie die daaruit voortkwam heeft daar zeker toe bijgedragen.
“Die vrouw zal wel iets ergs hebben gedaan. We moeten niet oordelen voordat we weten wat dat is geweest.”
Deze opmerking die ik een paar keer heb gehoord heeft bijna mijn stoppen doen doorslaan. Een man pleegt een verschrikkelijke misdaad dus het zal wel de schuld van de vrouw zijn? En wat voor ergs kan deze vrouw in godsnaam hebben gedaan wat het vermoorden van drie kleine kinderen rechtvaardigt of zelfs maar verklaart? Heeft ze Jezus persoonlijk aan het hout genageld? Heeft ze 6 miljoen Joden vergast? Is ze de antichrist? Is ze Satan op hakken en in een rokje?
Misschien is ze vreemd gegaan en zijn het niet zijn kinderen.”
De gedachte aan de angst en het gegil van de kinderen terwijl de auto naar de bodem van de rivier verdwijnt vult mijn hoofd en weerhoudt mij ervan om zelfs maar een poging te wagen om serieus op dit soort argumenten in te gaan.
Dan deze.
“Veel Hindoestanen geloven in reïncarnatie. Ze denken dat wanneer ze doodgaan ze terugkomen in een ander leven.” Ik geloof niet in reïncarnatie. In dit geval betreur ik dat. Ik zou met genoegen mijn voet planten op deze vader die in zijn volgend leven ongetwijfeld als kakkerlak zou zijn teruggekomen.
Het willen aandragen van argumenten en mogelijke verklaringen voor het afschuwelijke voorval is voor velen een hulpmiddel om het een plaats ver van hun normale bestaan te kunnen geven. Het komt op mij over als het willen rechtvaardigen van een gruwelijke daad. De familie van de man is verbijsterd. Hij was een normale man die nooit vreemd gedrag had vertoond. De banaliteit van het kwaad. Dat maakt mij boos.