Men zegt dat je de ontwikkeling en beschaving van een maatschappij kunt aflezen aan de manier waarop zij met haar doden en begraafplaatsen omgaat. Mocht deze bewering kloppen, dan vormt Türkiye, en in het bijzonder Istanbul, absoluut het summum in beschaving! In de stad tref je verschillende begraafplaatsen aan waarvan sommige graven dateren uit de Ottomaanse tijd die eruitzien alsof de bewoner pas enkele dagen geleden ten grave is gedragen. Schoon en keurig verzorgd.
Na een indrukwekkende boottour op de Bosphorus worden Rashida en ik een heuvel op gereden waar we via een slingerweggetje duizenden en duizenden graven passeren. Op de top van de heuvel aangekomen staan er tussen de graven gezellige eettentjes en is er een platform dat een spectaculair uitzicht biedt over de stad en de Bosphorus. Vrolijkheid en schoonheid tussen de doden. Het voelt bijna poëtisch aan. Met een kabelbaan worden we naar beneden gebracht. Vanuit de lucht hebben we een prachtig uitzicht op de duizenden goed onderhouden graven beneden ons. In het sterk bijgelovige Suriname zou dit nooit hebben gewerkt. De doden beneden zouden nooit tolereren dat je vrolijk boven hun graven zou bungelen en zouden er alles aan doen je naar beneden te laten storten.
Ik heb een andere theorie over beschaving. Je kunt de beschaving van een persoon of een maatschappij aflezen aan de manier waarop ze met dieren omgaat en dan in het bijzonder met poezen. Ik geef toe, ik ben behoorlijk vooringenomen want ik ben een enorme ailurofiel. Naar mijn mening bestaan er twee soorten mensen op aarde. Mensen zoals ik die wanneer ze een poes zien gelijk beginnen te “psssst, pssssst, psssssten” en koste wat het kost de poes willen knuffelen, en mensen als Rashida die poezen arrogante, zelfingenomen, hinderlijke beesten vinden. Istanbul is een Utopia voor poezen en hun volgelingen en zij worden met alle liefde en respect behandeld! Poezen worden getolereerd in winkels, malls, musea, historische locaties. Overal!
© Henry Carbière Falls.
Het is momenteel ijzig koud in Istanbul. Daarom plaatsen de Turken overal bakjes met voer en water voor de poezen en bouwen ze huisjes van karton en hout waar poezen kunnen schuilen. In de stad staan overal voermachines waar je een muntje in kunt stoppen zodat er verse brokjes voor de poezen uitvallen. Een super beschaafde maatschappij!
© Henry Carbière Falls.
Toen we in een chique, upscale mall waren zat er parmantig een poes op een display waar een dure jurk aan een pop hing. Er kwam een andere poes de winkel inlopen en met dikke staarten vlogen de poezen elkaar aan. Samen met enkele andere omstanders sprong ik als een VN-vredesmacht sussend tussen de blazende en hissende poezen, onderwijl de nieuwkomer met zachte hand de zaak uitduwend.
Terwijl wij elkaar lachend aankeken en de overwinnende poes liefkozend aaiden, keek Rashida ons verbijsterd aan.
“Belachelijk! Ik zou ze alle twee de zaak uit hebben geschopt!”
De volgende ochtend zitten we in een van onze favoriete restaurants van een heerlijk Turks ontbijt te genieten omringd door poezen die genieten van de warmte. Plotseling ontstaat er een hele consternatie wanneer een kelner met een plantenspuit de poezen het restaurant uitjaagt. Verontwaardigd spring ik op!
“Je durft! Ga zitten!”
Onder een dreigende blik van Rashida neem ik mopperend weer plaats. De kelner, die de afgelopen dagen heeft gezien hoe ik met alle poezen in de zaak knuffel, loopt langs ons.
“Sorry, not all guests love cats.”
Net wanneer ik op het punt sta hem toe te bijten dat hij zijn spray op de kattenhaters moet spuiten en niet op de katten, springt er een dikke zwarte poes op mijn bank en kruipt tegen mij aan. Ik sla mijn armen om hem heen en werp een waarschuwende blik op de kelner die zuchtend wegloopt.
Wie een leven redt, redt de hele wereld! Trots knuffel ik mijn poes die goedkeurend begint te spinnen.
© Henry Carbière Falls.
